Dorpsleed

Vermoeid, vanwege een dag onbekommerd dwalen door de geneugtes van de oude dag, zette ik mij neder op een terrasje dat, in een schimmig verleden, een frisse aanblik moet hebben geboden. Gedreven door een combinatie van intrinsieke luiheid en toeval, bevond ik me in zo'n typisch vaderlands dorp waarvan de contouren grondig zijn uitgewist door alles overwoekerende buitenwijken, gebouwd door een autistisch architect wiens, als kind gewrochte legowerkjes, ongetwijfeld al de allures ener uit beton en staaldraad vervaardigd detentieoord vertoonden. Overgemotiveerde neringdoenden, niet geplaagd door gevoeligheden als smaak en verantwoordelijkheid, hadden de laatste zeventiende-eeuwse panden feestelijk verbonden in een danse macabre van steengrill, gokhal en 'Winkelerette'.
Verderop zaten wat doorgeschoten jongelingen gebruik te maken van hun recht op luidruchtigheid, hetwelk zij overgoten met een larmoyante hoeveelheid uit gerst en hop getrokken vloeistof. Een veelgebruikte uitroep in hun nauwelijks samenhang vertonende conversatie, bleek de Engelse vertaling van het woord geslachtsgemeenschap te behelzen. Er werd, passend bij de mateloosheid der jeugd, die nog niet wordt beperkt door voortschrijdend inzicht, ruimhartig mee omgesprongen.Aan het tafeltje naast mij zat een naar pensioen neigend echtpaar, schijnbaar afgemat door een al te langdurige huwelijkse staat, langs elkaar heen te kijken. De man had een kolossale gestalte die een gelijkenis leek te hebben met die van de partijleider van Indonesische afkomst die ons nu al jaren probeert wijs te maken dat vrijheid en fascisme toch werkelijk van dezelfde boom stammen. Zelfs zijn kapsel, hoewel uitbundig gekruld, leek, net als dat van de allesbehalve Germaanse volksmenner, op een veelgebruikte motorhelm. Zijn handen, elk met de omvang van een middelgroot verkeersbord, bewogen rusteloos langs en over elkaar, op zoek naar iets om in te knijpen. Hij werd duidelijk in zijn seniorenmoment gestoord door de jongerenvereniging wier volume gestaag werd opgeschroefd naar dat van een voetbalstadion in beroering na een scheidsrechterlijke dwaling. Hij schoof zijn stoel naar achter en verrees met een snelheid en elegantie die je bij een manspersoon van dergelijke leeftijd en postuur niet voorziet en greep, klaarblijkelijk gedreven door mensonvriendelijke voornemens, een bierfles bij de hals. 'Wat gaat er gebeuren Gijs'? Vroeg de vrouw met met een stem dermate krachtig dat ze er op een goede dag waarschijnlijk een staalplaat mee zou kunnen doormidden snijden. 'Even een paar tikkies uitdelen' zei de man, maar zijn toon verried een reeds deemsterende strijdlust. 'Dat dachten we dus even niet' zei de vrouw, 'flesje neerzetten en binnen afrekenen, dat is wat jij gaat doen, nu en zonder dralen'. De man gehoorzaamde gedwee en voerde zijn honderdtwintig verontwaardigde kilo's het etablissement binnen, terwijl de vrouw zich naar mij richtte, in de overtuiging dat hier iets uit te leggen viel. 'Het zit allemaal in zijn hoofd moet u weten' zei ze. 'Impulsen zeg maar, d'r zit geen rem op die man, hooguit een versleten voering. Maar we hebben er een afspraak over die naar tevredenheid functioneert. Als zijn melk overkookt moettie naar me luisteren, want anders slaaptie voor straf in de schuur en hij is nogal op z'n behaaglijkheid gesteld, vandaar. Evengoed een beste man hoor. Heeft een betrekking bij de overheid waar ze blijkbaar met zijn eigenaardigheden kunnen leven want ik krijg er niet te vaak klachten over. M'n jongste dochter is precies zo. Ook zo'n brandlap. Je moet ze niet samen een porseleinkast leeg laten ruimen zeg maar. Mijn oudste dochter niet. Die is weer heel rustig, op het saaie af zelfs, die piekt alleen bij de kerstboom. Lief hoor maar, vergeleken bij die twee strandrovers, enigszins levenloos. 

Daar verscheen de man weer. Bedaard legde hij de kassabon voor haar neer, die zij gewoontegetrouw inspecteerde en voor gezien verklaarde. Ze controleerde haar ouwe kerel, net zo behendig als een tiener met een afstandsbediening, drukkend op slechts voor haar waarneembare knoppen.

Toen ze vertrokken zwaaide de man nog even gedag, met een reuzenhand. 
In zijn ogen glinsterde de wanhoop.