Het rijke digitale leven

Via mijn lijfkrant kwam ik vanmorgen op u tube terecht. Die (volks)krant is trouwens af en toe (om met Joop Visser te spreken) een enorme kutkrant. Men vindt het daar nodig om ook het rechtse geluid te laten weerklinken. Waarom? Voor Wie? Niet voor mij mag ik hopen?

Enfin (om met Bril te spreken) het stukje ging over Franse popmuziek en was dus helemaal naar mijn hart. Fip radio (dankzij Henk&Ina), eigenzinnig en stuurloos, is mijn favoriete zender.

Goed u tube dus. 'Philippe Katerine' ... probeert u het gerust even. Als hij zingt dat hij het liefst op het strand in zijn blote billies een banaan eet ben ik fan voor het leven.

Als u toch op de tube bent; 'Curb your enthusiasm', met Amerikaans joodse grappigheid een waardig opvolger van Woody Allen en Mel Brooks.

http://www.youtube.com/watch?v=O01kDSs-xzA

Wat doe je dan

Enige tijd geleden kwam een mannetje van vreemde allure mijn kantoor binnenstappen. Ik was verdiept in het kasboek en merkte pas van zijn aanwezigheid toen hij zijn keel schraapte. Ik keek op van de cijferkolommen, zag niemand en vond dit vreemd. Ik ben een gezonde jonge vrouw en hallucineren doe ik niet. Toen hij nogmaals met zijn stembanden raspte scheen het geluid vanonder mijn stoel te komen. Ik verhief me, boog voorover en zag, staand voor mijn bureau het kleinste mannetje dat ik ooit had aanschouwd. Een piepklein mannetje. Het leek wel alsof hij juist nog door een ringetje was gehaald. Prachtig in het pakje gestoken, wangetjes gladgeschoren, haartjes perfect in een scheiding gelegd en de minuscule vingertjes zorgvuldig gemanicuurd.

Waarmee ik het mannetje van dienst kon zijn? 'Het gaat om de nachtzoen' zei het mannetje, 'die krijg ik niet maar ik heb er wel recht op'.

Of hij zich ook nader kon verklaren? 'Makkelijk genoeg' sprak het mannetje en wapperde met zijn precies gevormde handjes. 'als je klein bent heb je recht op een nachtzoen en ik ben, zoals u misschien wel ziet, klein'.

Ja, dat viel niet te ontkennen. Had hij dan geen echtgenote om hem van nachtzoenen te voorzien? Nou dat was nogal een probleem want hij kon alleen lilliputtervrouwtjes krijgen en hij viel op grote vrouwen.

En kon zijn moeder hem dan die zoen niet geven? Dat had ik niet moeten zeggen. Uit een van zijn poppenoogjes welde een traantje en met trillende stem zei hij: 'Die is dood'.

Ach hemeltjelief. Nee, dan kon het natuurlijk niet. Hoe dom van mij en mijn hartelijke deelname en wat hij dacht dat ik er zoal aan kon doen? 'U moet het doen' zei hij; 'Iedere avond om een uur of elf. Het is werkelijk zo gepiept en het hoeft niet voor niets, want het kan uit mijn persoonsgebonden budget'

Na enig nadenken verklaarde ik mij bereid. Ik heb 's avonds om elf uur toch niks te doen. Nu breng ik hem alle avonden een nachtzoen en het is werkelijk een plezier om te zien hoe hij, gehuld in een fris odeurtje en een brandschoon pyjamaatje, op me ligt te wachten.

Vandaag heeft hij me gevraagd of ik wilde blijven slapen, maar dat zit er voorlopig niet in. Zijn bedje meet, krap aan, een meter twintig, dus daar zal eerst een timmerman bij moeten.

Grijze dag

Vandaag is de dag van het grote missen. Niet perse van iets of iemand, meer alsof er vanbinnen een stukje ontbreekt dat ik niet zo gauw terug kan vinden.

Komt door het weer; dat is grijs en donker en ik loop niet echt te flierefluiten.

Mijn jeugd mis ik niet. Die was niet onbekommerd. Mijn schouders en nek groeiden krom onder het gewicht van de wereld. Niet echt een blij kind die kleine Buijs.

Ik zou mijn vader willen missen, maar doe het niet. Hij is altijd een vreemde voor me geweest. Het jaar door had hij voor de kinderen geen tijd. Er moest gewerkt worden. Op Texel stak hij zijn benen als een reiger in het water. Zwijgend wierp hij zijn haken in zee en wachtte op vissen die maar niet wilden bijten. Zijn benen brandden rood door zout en zon. 's Nachts wentelde hij zich kreunend op zijn strozak. Brandzalf hielp niet.

Ik zou mijn zus willen missen. Het valse kreng dat mij sloeg en vernederde, vallen voor me zette en me uitleverde aan ouderlijke justitie. Maar ik mis haar niet. Ja, als kiespijn.

Nee, dat gevoel van vandaag gaat niet ingevuld worden, maar ondertussen loop ik wel de hele tijd 'Missing you' van Lowell George te fluiten. Nu ja, fluiten, ik speel mondharmonica zonder mondharmonica, zodat het er voor een toevallige toeschouwer uit zou zien alsof ik loop te hyperventileren.

Lowell George, ja die mis ik wel. En een pick-up die mis ik ook! Potdomme, ik wilde een heel andere kant op met dit verhaal maar zo kan het ook wel.

Morgen dus aan een pick-up zien te komen en dan Lowell George draaien en meebrullen alsie zingt;

O I'm missing You, all the loveley things You do

To tell You the truth it hurts the way I'm missing You

Heer Huib, meester in de orde van het krassende krijtje, uitvinder contactlenzen voor de brilslang alsmede nog iets verdienstelijks waar ik zo snel niet op kan komen

Bent u al iets opgeschoten bij het accepteren van uzelf? Als ik ook maar enigszins op u zou lijken zou ik mijzelf beslist niet accepteren. Hoe moeilijk moet het voor u dan zijn? U lijkt immers helemaal op uzelf. Het is me wat; ben je zowat zestig, krijg je te maken met een juffrouw die je vertelt dat je 'stapjes moet zetten'. Zoudt u nu niet eindelijk eens naar mijn raad moeten luisteren en uit de kast der beklemming klimmen? Zeggen dat de gehele wereld de godgloeiende tering (consumption) kan krijgen (familie en vrienden uitgezonderd), de last uwer imago van uw schouders laten glijden, de - in uw ziel huizende - dociele burger worgen en vrij mens worden? Als u maar niet bij de Baghwan gaat.
Nu moet me even iets anders van het hart. Zoals u weet woon ik op het Groningse Hoogeland. Waarom denkt u dat het hier zo heet? Omdat het hoog is natuurlijk. Nu is er een Zeeuwse wielrenner die zichzelf Hoogerland noemt. Hoezo hoger? Komtie soms van de Zeeuwse Alpen? Straks komt er nog een wielrenner die, als zoon van een mijnwerker, honderd meter onder de grond is geboren en die noemt zichzelf Hoogsteland. Sommige mensen doen alles om aandacht te trekken en deze gereformeerde Zeeuw gaat wel erg ver. Nu we het toch over gereformeerde gluipdozen hebben; hoort u nog wel eens wat van Peter V. te L ? Leeftie nog? Stel je toch eens voor dat Eltje (ze hebben heel expressieve seks) op zijn gezicht gaat zitten en dan niet meer overeind weet te komen. Dan heeftie nog net genoeg adem om hmm hmm te zeggen voordat het licht uitgaat. En hoe leg je zoiets uit op de begrafenis? Van dat soort schrikbeelden kan ik wakker liggen vriend Huib. Sommige mensen mogen dan wel denken dat ik een harteloos beest ben maar diep in mij klopt een hartje van goud.

Als altijd uw
Buijs

Folkie

Ik kreeg van vriendje Frans de dvd 'the original transatlantic sessions', een BBC 4 productie over Brits – Amerikaanse cross-overmuziek. Alles opgenomen in een prachtig huis aan de Schotse westkust. Oei dat alleen al; als muzikanten gezellig bij elkaar, het vuur vlamt in de haard, de zielen zijn gelijk gestemd en de geest zal vreugdevol waaien.

Lang geleden woonden Fransje, Holger, Maarten, de meisjes en ik in een lief huisje in het Zeister bos. We hadden het zo naar onze zin dat we niet van onze instrumenten konden afblijven. We speelden tot we omvielen, klonken – omdat we niet wisten hoe we anders moesten klinken – heel erg als onszelf en plukten, zelfs nadat we waren omgevallen, nog begerig aan de meisjes, want tijd werd toen nog niet verspild.

Maar die dvd dus. Meer dan prachtig. Er staan nogal wat jiggs en reels op waar ik enorm zenuwachtig van wordt maar daar kan je gewoon overheen zappen.

Een jaar of dertig geleden stuurde Kees Defouw me bandjes van Guy Clark, John Martyn en Iris Dement en verdomd, die staan er alle drie op. Kees had toen al een goede smaak. Dat hij gelijkertijd probeerde mijn vrouw te versieren is hem onderhand vergeven.

O die prachtige Schotse kust waar een mens verstild van kan dromen. Ik heb daar en in Ierland wel wat gedwaald en hoewel God weet dat ik niets van geloof en vaagheid moet hebben, moet zelfs ik toegeven dat alles daar even anders voelt dan in de Leidse Dwarsstraat om maar een dwarsstraat te noemen. Bij goede religieuze muziek knijp ik een oogje toe en bij 'let the circle be unbroken' (staat er ook op) mag er een traantje wellen. Jammer alleen dat het daar zo donker is en je de depressies vanuit zee gedurig ziet aanzwellen. Niet voor niks hoor, dat die Schotten en Ieren van die enorme zuiplappen zijn en dan (net als Sandy Denny) bezopen van de trap storten. 'Farewell Farewell' zingt Mary Black op Frans zijn muzikale cadeautje en ze steekt er dooie Sandy mee naar de kroon.

Terwijl ik de dvd bekijk en beluister komt mijn oude ambitie boven; wachter zijn op een vuurtoreneiland in de Atlantische Oceaan. Dat bij ziedende storm de golven zo over de rotsen slaan dat de vuurtoren ervan rilt. Dat het schip, met je aflossing aan boord, niet kan afmeren en dat ze over drie weken weer terugkomen.

Zou ik een Wolkers zijn of een Bomans? Die mannen zaten, lang geleden, allebei een poosje op Rottumerplaat. De atheïstische natuurbonk Wolkers werd er zo geil van dat hij wel een dooie zeehond kon neuken, de diepgelovige stadsmens Bomans werd er ziek van ellende. Ik trek meer op Wolkers denk ik. Vergenoegd een blikje boven het vuur verwarmen en – net als The Waterboys – whoehoehoe naar de zee roepen. Ik heb ooit eens, midden in een pekzwart onweer, terwijl het flitste en donderde en de schipper doodsbenauwd in zijn roefje zat, genietend als nooit tevoren, aan het roer van een tjalk gestaan. Whoehoehoe. Onverschrokkenheid en domheid komen uit hetzelfde potje nat.

Kate & Ann staan er ook op. Kate zingt 'I 'm going back to Harlan' en ik weet het zeker; ze is niet dood. Ze kweekt groene erwten en woont in Ayrshire.

Glas, u weet wel

De meeste uitvindingen, gedaan ten gerieve der mensheid zijn nadelig voor het ons omringende beestenspul. Marianne van de dieren zou er een boek over kunnen schrijven als ze niet in de Kamer of de Scientologykerk op zichzelf zat te kicken.

De vandaag te beschrijven menselijke lotsverbetering, in combinatie met onpeilbaar dierenleed, is glas. In China al veel langer bekend, maar in onze moerasdelta moesten we tot de zeventiende eeuw wachten eer we ons erachter konden verschuilen. Daarvoor moesten we ons, als kippenpootjes aan het spit, om en om voor een vuurtje draaien; hadden we gedurig een koude voor -of achterkant en kachelbenen avant la lettre.

Omdat 'meer' altijd beter en lekkerder is (ik kon als jongeling mijn vriendjes verbazen door drie sorbets achter elkaar naar binnen te lepelen) hebben we nu dubbel -en zelfs driedubbel glas. O jee, ik heb zojuist het dubbele drinkglas uitgevonden. Uw thee blijft lekker lang warm en uw Martini (mixed, not stirred) eeuwig koel. Eigenlijk ben ik een genie, maar ik blijf heel gewoon en vrienden kunnen me nog steeds bellen.

Prima goedje dus dat glas, niets op aan te merken, maar het juist uitgevlogen minimusje dat tegen het venster van zwager en schoonzus vloog, had hier een beste partij gemengde gevoelens bij. Volkomen uitgeschakeld lag het ongelukkige pluisbolletje op zijn rug. Toen ik het oppakte trilde zijn hartje als een mitrailleur in een schuttersputje. 'Shellshock'... De oogjes zagen niets meer en boven het kopje zweefde de existentiële vragen: 'Wie ben ik en waar?' We hebben het ongelukkige nieuwkomertje op het dak van het houtschuurtje geplaatst, alwaar het, veilig voor passerende monsterkatten, kon bijkomen.

Daarna zei schoonzus, min of meer verbaasd, alsof ik een familie-uitgave van dr. Jekyll en mr. Hyde was: 'Eigenlijk ben jij best aardig voor dieren'. Ik ga niet ontkennen, maar trek de grens bij vliegen. Ik heb een fiks aantal vliegenmeppers van ouderwetse makelij in huis (ijzerdraad, dat zijn de beste en je krijgt geen vlekken op de muur zoals bij die plastic koleredingen). Dochterlief, die vroeger net als M. van de dieren was, was het met deze schandalige behandeling der meerpotig gevleugelden beslist niet eens. Als ik de bromvlieg naderde die zich, na langdurig heen en weer gezoem, eindelijk even ter ruste had gezet; mijn mepper geheven, gereed voor de fatale slag, joeg zij het kreng met een armzwaai de ruimte in. Daarna wilde ik mijn dochter weer doodmeppen, dus zo een lieverdje ben ik nu ook weer niet