Grijze dag

Vandaag is de dag van het grote missen. Niet perse van iets of iemand, meer alsof er vanbinnen een stukje ontbreekt dat ik niet zo gauw terug kan vinden.

Komt door het weer; dat is grijs en donker en ik loop niet echt te flierefluiten.

Mijn jeugd mis ik niet. Die was niet onbekommerd. Mijn schouders en nek groeiden krom onder het gewicht van de wereld. Niet echt een blij kind die kleine Buijs.

Ik zou mijn vader willen missen, maar doe het niet. Hij is altijd een vreemde voor me geweest. Het jaar door had hij voor de kinderen geen tijd. Er moest gewerkt worden. Op Texel stak hij zijn benen als een reiger in het water. Zwijgend wierp hij zijn haken in zee en wachtte op vissen die maar niet wilden bijten. Zijn benen brandden rood door zout en zon. 's Nachts wentelde hij zich kreunend op zijn strozak. Brandzalf hielp niet.

Ik zou mijn zus willen missen. Het valse kreng dat mij sloeg en vernederde, vallen voor me zette en me uitleverde aan ouderlijke justitie. Maar ik mis haar niet. Ja, als kiespijn.

Nee, dat gevoel van vandaag gaat niet ingevuld worden, maar ondertussen loop ik wel de hele tijd 'Missing you' van Lowell George te fluiten. Nu ja, fluiten, ik speel mondharmonica zonder mondharmonica, zodat het er voor een toevallige toeschouwer uit zou zien alsof ik loop te hyperventileren.

Lowell George, ja die mis ik wel. En een pick-up die mis ik ook! Potdomme, ik wilde een heel andere kant op met dit verhaal maar zo kan het ook wel.

Morgen dus aan een pick-up zien te komen en dan Lowell George draaien en meebrullen alsie zingt;

O I'm missing You, all the loveley things You do

To tell You the truth it hurts the way I'm missing You