Folkie

Ik kreeg van vriendje Frans de dvd 'the original transatlantic sessions', een BBC 4 productie over Brits – Amerikaanse cross-overmuziek. Alles opgenomen in een prachtig huis aan de Schotse westkust. Oei dat alleen al; als muzikanten gezellig bij elkaar, het vuur vlamt in de haard, de zielen zijn gelijk gestemd en de geest zal vreugdevol waaien.

Lang geleden woonden Fransje, Holger, Maarten, de meisjes en ik in een lief huisje in het Zeister bos. We hadden het zo naar onze zin dat we niet van onze instrumenten konden afblijven. We speelden tot we omvielen, klonken – omdat we niet wisten hoe we anders moesten klinken – heel erg als onszelf en plukten, zelfs nadat we waren omgevallen, nog begerig aan de meisjes, want tijd werd toen nog niet verspild.

Maar die dvd dus. Meer dan prachtig. Er staan nogal wat jiggs en reels op waar ik enorm zenuwachtig van wordt maar daar kan je gewoon overheen zappen.

Een jaar of dertig geleden stuurde Kees Defouw me bandjes van Guy Clark, John Martyn en Iris Dement en verdomd, die staan er alle drie op. Kees had toen al een goede smaak. Dat hij gelijkertijd probeerde mijn vrouw te versieren is hem onderhand vergeven.

O die prachtige Schotse kust waar een mens verstild van kan dromen. Ik heb daar en in Ierland wel wat gedwaald en hoewel God weet dat ik niets van geloof en vaagheid moet hebben, moet zelfs ik toegeven dat alles daar even anders voelt dan in de Leidse Dwarsstraat om maar een dwarsstraat te noemen. Bij goede religieuze muziek knijp ik een oogje toe en bij 'let the circle be unbroken' (staat er ook op) mag er een traantje wellen. Jammer alleen dat het daar zo donker is en je de depressies vanuit zee gedurig ziet aanzwellen. Niet voor niks hoor, dat die Schotten en Ieren van die enorme zuiplappen zijn en dan (net als Sandy Denny) bezopen van de trap storten. 'Farewell Farewell' zingt Mary Black op Frans zijn muzikale cadeautje en ze steekt er dooie Sandy mee naar de kroon.

Terwijl ik de dvd bekijk en beluister komt mijn oude ambitie boven; wachter zijn op een vuurtoreneiland in de Atlantische Oceaan. Dat bij ziedende storm de golven zo over de rotsen slaan dat de vuurtoren ervan rilt. Dat het schip, met je aflossing aan boord, niet kan afmeren en dat ze over drie weken weer terugkomen.

Zou ik een Wolkers zijn of een Bomans? Die mannen zaten, lang geleden, allebei een poosje op Rottumerplaat. De atheïstische natuurbonk Wolkers werd er zo geil van dat hij wel een dooie zeehond kon neuken, de diepgelovige stadsmens Bomans werd er ziek van ellende. Ik trek meer op Wolkers denk ik. Vergenoegd een blikje boven het vuur verwarmen en – net als The Waterboys – whoehoehoe naar de zee roepen. Ik heb ooit eens, midden in een pekzwart onweer, terwijl het flitste en donderde en de schipper doodsbenauwd in zijn roefje zat, genietend als nooit tevoren, aan het roer van een tjalk gestaan. Whoehoehoe. Onverschrokkenheid en domheid komen uit hetzelfde potje nat.

Kate & Ann staan er ook op. Kate zingt 'I 'm going back to Harlan' en ik weet het zeker; ze is niet dood. Ze kweekt groene erwten en woont in Ayrshire.