Droevigst

Ik kom Lenie ’t Hart wel eens tegen op een terrasje, dat is heel droevig.

Een oude fiets, als een versleten dwangarbeider vastgeketend aan een lantaarnpaal, het achterwiel dubbelgevouwen... te droevig man.

Het verval van Dieuwertje Blok? Zeer droevig.

Een eend langs de snelweg, wakend bij zijn platgereden partner... A sad sad situation.

Foute dingen zeggen met een Limburgs accent... dubbel droevig

Een jongetje dat verlangend kijkt naar een viskar, maar niks mag van zijn moeder want hij heeft al gegeten en van de regels, dat weet hij toch, wordt niet geweken... intens droevig.

Maar niets op de hele godvergeten aardkloot is zo droevig als Duitsers die carnaval vieren. Of ben ik soms weer te zwart wit?