Hulpeloze woede

Het begon ongeveer een half jaar geleden vanuit het blauwe niets. Ik was ter controle bij mijn uroloog toen hij, onderwijl in mijn pisbuis wroetend, zei; ‘verdikkeme meneer Buijs, wat lijkt u ongemeen sterk op Brad Pitt’. Dit leek mij een fraai staaltje van urologische vleierij waarop ik verder geen acht hoefde te slaan, dus ik vergat het voorval. Maar wee mij. Slechts twee dagen later stond er een reporter van het Nieuwsblad op mijn stoep. Of ik echt de Hollandse Brad Pitt was? Oh nee, ik hoefde al niet meer te antwoorden, hij zag het zo al, de gelijkenis was werkelijk verbluffend. 
Hoe kwam die man erop? Hier moest die akelige pisdokter achter zitten. Die lui hebben toch een soort van zwijgplicht?

Nog maar nauwelijks had ik de verslaggever afgepoeierd of de televisie belde. Mijn aanwezigheid in Hilversum was vereist.

Vloekend en tierend bewoog ik mij door het huis, terwijl de computer maar bleef rinkelen met steeds weer nieuwe mailtjes van vrienden en bekenden. Ze hadden altijd al tegen elkaar gezegd dat ik zo leek en ze hoopten dat ik toch vooral gewoon mezelf zou blijven.

Vandaar mijn bericht van vandaag. Aan eenieder die het wil lezen;

Ik lijk niet op Brad Pitt. Nooit gedaan ook. Ik lijk op Paus Johannes de drieëntwintigste een jaar na zijn dood. En nu opkutten allemaal.