Ik beken

Ik ben een pyjamakindje. Dat zijn we in onze jeugd allemaal, gedwongen door de goede zorg onzer ouders en het consultatiebureau, maar, naarmate we onze volwassenheid naderen, begint zich een waterscheiding af te tekenen tussen pyjamaverlaters en pyjamablijvers. De eerste groep zal zich - vanwege geloofsscheuring - nog enkele malen splitsen in ondergoedslapers, naaktslapers, vrouwen in boksersshorts en mannen in dameslingerie. Pas als men oud en bedlegerig is wordt er noodgedwongen (blootslapen wordt te fris, de zuster is niet gediend van antiek naakt) teruggegrepen op de hansop der jeugd.

De tweede groep, die der eeuwige pyjamakindjes, moet een leven lang zuchten onder de hoon der blootslapers, de modernen, de vooruitgangers onder ons, maar we hebben het er voor over, we weten waar we het voor doen... de omhullende, zo u wilt verhullende veiligheid van ons stoffen nachtpakje.

Waar pyjamalozen ook in hun slaap worden geconfronteerd met de reflectie der huidige tijd, dromen wij, leden van een bespotte minderheidsgroepering, van een roodgloeiende potkachel op een versleten tapijt en het tikken der Zwitserse koekoeksklok bepaalt het ritme van ons  hart... tik, tik, tik, koekoek.

Denkt u nu niet dat wij pyjamakindjes geheel achterlijk en onmodieus zijn, want zo is het dus niet. Er zijn pyjama’s in velerlei kleuren, vormen en stoffen. Ikzelf woon uiterst prettig in badstof.

Toen mijn opa stierf, erfde ik als twaalfjarige jongen zijn zijden pyjama. Oewoehoe zijde ... ! Als ik er het geld voor had zou ik zijdefetisjist worden en - gelijk Errol Flynn en Gregory Peck - een hangkast vullen met zijden ochtendjassen en pyjama’s.

Ik ben bezig met de ontwikkeling van een pyjamaglossy. Succes lijkt verzekerd, want wij pyjamadiehards hebben een veeltallige harde kern. Gezien mijn drukke verenigingsleven, zal ik geen tijd hebben om me met de dagelijkse leiding van het blad bezig te houden, maar op een geïnspireerde wekelijkse column kan men alvast rekenen.