Van onze reizende reporter

Meneer Buijs, u ziet er enigszins verongelijkt uit. Zit ik er ver naast?

Nee, in het geheel niet. Wat u in mijn gelaatstrekken leest is een mengeling van woede en teleurstelling, van verdriet en wraakzucht, van alles en nog wat.

Meneer Buijs toch, u lijkt wel een vat vol emoties. Hoe dit zo?

Ik ben weer eens hopeloos gefrustreerd in mijn rol van entrepreneur. Gefrustreerd door een onwillige overheid. Onwillig als een ezel met schaamluis.

Wat voor business was u begonnen?

Een doolhof. Gewoonlijk ben ik geen trendvolger, maar er leek, gezien het groeiend toerisme in onze mooie streek, ruimte voor meerdere doolhoven, dus ik dacht 'waarom niet' en mijn vrouw was, bij de gedachte aan een nieuwe tweedehands auto, ook al snel enthousiast. Achter in de tuin had ik nog plek zat en de investering was gering.

Ja, een handvol mais en de natuur doet de rest.

Nee, nee, geen mais. Dat kent de doolhofliefhebber nu wel. Ik heb, in overleg met mijn vrouw, voor bosaardbeitjes gekozen.

Bosaardbeitjes? Maar die worden toch niet hoger dan een centimeter of tien?

Geachte reporter, ik noem dit een oppervlakkige reactie. Ongeveer dezelfde als waarmee de Gemeente mijn plan naar de vuilnisbelt verwees. Het plan leek de hoge heren niet levensvatbaar. Mais moest het zijn, maar mag de consument dat alstublieft zelf beslissen? Is de consument niet mans genoeg om uit te maken in welk doolhof hij wil verwijlen? Moet de boven ons gestelde overheid zich nu ook al bemoeien met bosaardbeitjes?

En nu? Gaat u bij de pakken neerzitten. Geeft u uw pijp aan Maarten? Vindt u het wel welletjes? Ziet u er geen gat meer in?

Niets van dit alles. Ik bruis alweer van de plannen. Ik heb achter in de tuin plaats voor twee grote tenten en een bijzetter. Met dat uitzicht van ons kan dat een flinke bezetting opleveren. Ik noem het 'kamperen bij de burger'. Eens kijken wat de gemeente daar weer op te zeggen heeft.