Joh vindt het niet leuk

Er zit iets in Joh zijn sok. Hij voelt het duidelijk.

Gewoonlijk is hij voor geen kleintje vervaard. Vindt zichzelf echt wel een hele kerel. Met voorwerpjes in zijn sok ligt het even anders. Dan lijkt Joh wel het prinsesje op de erwt. Binnen de kortste keren voelt het zaadje, zandkorreltje of stukje schelp aan als een rotsblok, als een flatgebouw, als een werkende vulkaan. Dan trekt Joh het niet meer. Treedt buiten zijn emotionele oever zeg maar.

Nu ook. Het ongeïdentificeerde object in zijn sok dient verwijderd. Met onmiddellijke fucking ingang.

Wankelend staat hij op één been. Schoen uit. Veter maakt hij later wel los. Dan de sok. Moeizaam doet Joh een poging en valt om. In een boterzacht heggetje met mooie witte bloempjes. Zo mooi is dat heggetje nu niet meer. Dat ziet hij wel.

Uit het huis van het heggetje stormt een oud mevrouwtje. Zij draagt een bezem. Met de bezem slaat zij Joh op zijn hoofd. Deze, op zijn beurt, zet het op een rennen.

Als hij omkijkt, op veilige afstand, ziet hij het oude mevrouwtje.

Ze draagt juist zijn schoen naar binnen en zwaait met haar bezem.

Joh moet op één schoen naar huis. De baksteen zit nog steeds in zijn sok.

Hij voelt een aanvalletje van zelfmedelijden opkomen.