Vliegen is voor vliegen

Morgen speel ik een paar uurtjes toneel. Vanwege mijn perfecte spel zal dit niet veel mensen opvallen. Ik mag een poosje naar mijn vriendje in Frankrijk en reis in een glimmende Air Francetorpedo. Twee uur lang zal ik acteren dat ik niet bang ben. Wie is toch die heldhaftige man met dat leuke sikje zullen de in doodsangst verkerende medepassagiers elkaar aanstoten. Heeft die man geen zenuwen. Echt wel een dappere oude pik.

In werkelijkheid zal ik, geholpen door mijn fantasie, duizend doden sterven en bij aankomst een versteend klompje mens zijn.

In 1968 (stil zijn kids, opa vertelt) vloog ik voor het eerst. Van Amsterdam naar Edinburgh om op het gelijknamige festival te spelen met het Nederlands Jeugdtheater. Het moest allemaal op een goedkoopje dus had de organisatie een oude Dakota geregeld die van binnen en buiten met plakband bij elkaar werd gehouden. Vanaf het ogenblik dat de mottige wielen de startbaan loslieten probeerde het kreng walmend en ronkend hoogte te winnen. Zodra we een klein stukje stegen viel het weer net zo hard naar beneden. Luchtzakjes piepte de krijtwitte stewardess die zich daarna in haar stoeltje vastgespte en gedurende de reis niet meer vertoonde. Van mijn medespelers hoefde ik geen steun te verwachten. Die speelden allemaal hun eigen hysterische spel dat voornamelijk bestond uit hijgen (stijgen) en krijsen (vallen). Toen de kreupele vogel na een reis van dagen in Schotland neerdaalde wist uw aanstaande reiscorrespondent heel zeker dat mensen niet horen te vliegen en zwoor hij nooit meer anders te zullen reizen dan per trekschuit.

Mocht u morgen vernemen dat het vliegtuig van Amsterdam naar Toulouse is neergestort, weet dan dat ik, alleen in mijn stoel en door niemand aanschouwd, nog een rol van wereldklasse heb gespeeld.