Was ik maar anders

Ik kwam een oude bekende tegen op een terrasje. Toen hij naast me kwam zitten was hij nog onherkenbaar, verpakt in een wielrenhansopje, met helm en gezichtsbedekkende zonnebril, maar toen hij zich, terug tot zijn essentie, had uitgepeld herkende ik hem en hij mij. Hoe het met mij ging? Dat hield niet over. En met hem dan? Uitstekend mocht hij wel zeggen. Hij en zijn vrouw rentenierden. En ze waren reuze bezig met geestelijke verdieping. Hoe dan? Chakra-healing en kleurentherapie. Ze waren nu zelfs zover dat ze ook andere mensen beter konden maken. Alleen op verzoek natuurlijk want ze drongen zich niet op.

Dit was het moment waarop ik enthousiasme had moeten tonen en 'goh wat leuk' had moeten zeggen, maar ik kon het weer eens niet opbrengen. Net als een tijdje terug met die bakfietsmoeder die haar kind Frodo had genoemd en hem voor zijn achtste verjaardag een didgeridoo had geschonken want dat was zo een heerlijk kosmisch instrument en Frodo had er echt een heel intens gevoel mee.

Hoe komt het toch dat ik niet kan omgaan met al die mensen die op zoek zijn naar zichzelf en hun betekenis in de kosmos. Tegen een kind van drie, dat zichzelf en een blaadje papier heeft gevingerverfd, huichel ik moeiteloos mijn bewondering, maar volwassenen die bij de Baghwan willen om fijn te worshippen, of naar Stonehenge reizen vanwege hun spirituele uitbouw, kunnen in mijn fantasie al snel rekenen op een langdurig verblijf in de Goelag Archipel. En als ze nou nog gelukkig werden van al dat gedoe, maar dat zit er ook helemaal niet in. Frodo zou er een moord voor doen (bakfietsmoeder doodgeslagen met didgeridoo) om gewoon Gerrit te heten en gitaar te leren spelen, maar dat kan helaas niet want hij en zijn moeder moeten zich verdiepen en verheffen. Hele hordes homeopaten, aurahealers, sjamanen, witte heksen, aardappelstempelaars en kleurtherapeuten zouden op slag werkeloos worden als men de kneus in zichzelf maar wilde erkennen. Ik ben een kneus, jij bent een kneus, tandenpoetsen en naar bed, maar helaas meneer Buijs, meneertje ongeloof, zo simpel is het allemaal niet en zal het, tijdens uw bestaan, ook niet worden.

Nu ik dit zo schrijf moet ik denken aan dat meisje van De Groene Waterman, de biologische winkel van zeventigerjaren Utrecht. Ze was vanwege haar geloof in bruine rijst (60 x kauwen op 1 hapje) en kikkererwten geheel doorzichtig geworden en sprak zo zacht dat je je oor in haar mond moest duwen om haar fluistering te verstaan. Bestellingen van een kilo werden door haar in porties van een pond verpakt anders werd het allemaal te zwaar. Dit meisje nu, zweefde volkomen gelukkig in het, zich buiten onze waarneming bevindende, Groothertogdom Anorexia. Misschien moet ik dus eerst maar eens beginnen met wat minder te eten.