Mededeling van dienst

Wat ben ik toch een gelukskoekje. Andere mensen moeten er flink hun best voor doen, sommigen zullen zelfs nooit zo ver komen en mij komt het - bij wijze van spreken - aangewaaid.  Ik zeg ‘bij wijze van’ want het behoeft een gedisciplineerde levenswijze in het teken van rusten en suikergoed eten. Dit gaat me - ik klop mezelf hiervoor niet op de borst - gemakkelijk af. Anderen zouden hier schrijven ‘al zeg ik het zelf’ maar dat vind ik lulkoek in dezelfde orde als ‘ik vind persoonlijk‘.

Ik spreek hier over de luxueuze vetrandjes rond mijn lendenen, door niet ingewijden wel eens spottend ‘zwembandjes’ genoemd. Spottend uit nijd, omdat men ze zelf niet heeft, zoveel is mij duidelijk. En zwemmen doe ik ook niet. Zwemmen is voor watervlooien.
In deze algemeen vetarme houding begint - zo heb ik gemerkt - zich een kentering af te tekenen en dan voornamelijk bij dames ook nog. Via mijn veelgelezen weblog wordt mij door lezeressen vaak gevraagd of ze, op enig mij welgevallig moment,  even aan mijn zachte lendenen mogen voelen, desnoods tegen vergoeding van mijn kostbare tijd. Nu de frequentie dezer aanvragen stijgt heb ik besloten mezelf niet langer aan mijn verantwoordelijkheid te onttrekken en er - begin komend jaar - een dagje voor vrij te maken. Ik hoop binnen korte tijd, samen met Jannie van het Dorpshuis, een datumpje te prikken en dan hoort u nog.

Er zal waarschijnlijk een bescheiden entreegeld geheven worden om Jannie en de kosten te dekken, maar alle overblijvende gelden zullen eerlijk worden gebruikt om magere oude mannetjes bij te voeren.

In overleg met Willie heb ik besloten mijn Speedo te dragen en zal het geheel worden opgeleukt met lifemuziek van The Brinta Baby’s.

Er is koffie en boterkoek voor iedereen. Tot dan.