Zondag

 

‘Ga wat schrijven’ zegt de baas, maar ik weet niks. Dat komt door de pillen. Die voorkomen een tuimeling in het zwarte gat van gedeprimeerd ongeluk en ontdoen gelijk de fantasie van uitsteeksels, maken van mijn hersens een nat klompje taugé. ‘Ik weet niks’ zeg ik, ‘geen idee, geen onderwerp’. Ik doe het klinken als een alledaagse mededeling, maar vind het wel erg zielig voor mijzelf. Voel me als Dagobert Duck die naar een leeg zwembad staart dat tot de rand met gouden munten gevuld hoort te zijn.

‘Schrijf dan wat over de vogels’ zegt ze, ‘hoe ze heen en weer over de takken springen en veel onderling gedoe hebben’. Maar ik ben Goddomme Midas Dekker niet. Ik weet het verschil tussen een sijs en een drijfsijs en daar houdt het mee op. Die gereformeerde ringbaard op de televisie zegt dat je ze best mag voeren, dus dat doe ik braaf, maar een verhaal met actie en interactie dat haal ik er niet uit.

‘Ga dan maar een dutje doen’ zegt ze. ‘Als je wakker wordt heeft het misschien gesneeuwd’. Dutje? Ook goed.

In bed verzin ik tweehonderd verschillende woorden voor sneeuw.