Sneeuw, wat een avontuur eigenlijk

Nu het Hoogeland in winterpak is gehuld, zijn de baas en ik weerom druk met het voederen der vogelijntjes. Dat moet anders gaan ze doohood. Daar krijgen we dan, via het raam aan de polderkant, lekkere driedimensionale natuurtelevisie voor terug. Veel van het gebruikelijke gemees en gevink zien we en - tot ons uitsprekelijk genoegen - 2 keer per dag een vlucht musjes. Wel dertig of veertig van die parmantige opdondertjes. Ze hebben wel allemaal adhd, want stilzitten tijdens het eten is er niet bij.

Deze musjes nu, hebben een klacht ingediend vanwege merelterreur en daar zit wat in. Iedere keer als ze zich opmaken voor brood en spelen komt een dikke zwarte merel met overdreven territoriumdrift hun maaltijd vergallen. We noemen hem ‘Terror Jaap’. Het gaat hem uitsluitend om het zieken. Dat zie je zo. Hij flikkert al het voer op de grond, steekt er verder geen poot naar uit maar zit wel vals op te letten dat de musjes er niet bij kunnen. Je zou zeggen dat als ze met zijn allen op zijn nek springen ze zo klaar zijn met Jaap, maar daar zijn ze te beschaafd voor.

We hebben er iets op gevonden, de baas en ik. We hebben een zwerfkat aan een touw en katrol gebonden en als de zwarte tuinterrorist komt aangevlogen steken we de kat zijn staart in brand en laten hem zakken. Op deze manier is de kat wel snel op maar het asiel heeft er nog genoeg op voorraad.