De Kaalkop fluistert

Het is nooit veel soeps geweest met dat haar op mijn hoofd. Te dun, te weinig, te vormeloos. Gelukkig kan ik goed met mijn gebreken omgaan. Ik zoek er gewoon een passende filosofie bij. Als mijn hemeltergende luiheid ter sprake komt citeer ik de oude heer Dendermonde; ‘de wereld gaat aan vlijt ten onder’ en alle strevers en dubbeldoeners knikken begripvol. Zo hadden ze het nog niet bekeken, maar er zat beslist iets in.

Mensenhaar is een foutje van de evolutie, net als manboobs en tandplak. We hebben het nog wel, maar het levert alleen maar problemen op... luizen, hardnekkige roos en kapperbezoek. Als dat haar van mij op mijn vierennegentigjarige moeder zou zitten zouden we een klacht indienen tegen het personeel van haar woonvoorziening. Een schande was het om een oud mens zo rond te laten schuifelen.

Gisteravond was er een ‘familie-ingrijpen’. Zo kon ik echt niet langer. Bij het licht ener spaarlamp en met behulp van een kinderschaartje en een roestige tondeuse, zou er plechtig in mij worden geknipt. Vrouw en zoon wisselden elkaar af in steeds wanhopiger eendracht. Tijdens geen enkel moment der cosmetische behandeling bleek enige verbetering van mijn aanschijn. Ik was en bleef een lelijk ding. Daarover waren de behandelende artsen het wel eens.

Ik heb, in het licht van de ochtend, mijn nieuwe voorkomen bekeken en ik moet zeggen; ‘het is weer eens wat anders’. Ik zie eruit als een bijziende bewoner van het rasphuis. Als ik een bankoverval wil plegen moet ik een muts op.