Een cel voor twee

Zuster Magnolia, met wie ik een cel deel, doet raar. Als ik me tot haar wend om iets te zeggen, iets dat me bedrukt of juist verheugt, dan strekt ze de wijsvinger voor haar gesloten lippen, maar zelf spreekt ze honderduit. Ze praat sodeju zelfs in haar slaap. Zuster Magnolia is een kletsnon. En als het nu ging over onze verloofde, die de lieve heer van de hemel is, of dat het koor tweestemmig moet worden in plaats van driestemmig omdat de oude nonnetjes niet meer zo hoog kunnen piepen, maar nee... het gaat steevast over haar habijtje dat te ruim valt en of dat ene lokje nu wel of niet van onder haar kapje mag wippen.

En lui dat ze is. Na de ochtendmis dienen we de gangen te schrobben, maar als ik reeds zes tegels gedaan heb pruilt zij nog boven haar eerste. En met de dagelijkse geseling neemt ze het ook niet zo nauw. Ze slaapt nog gewoon op haar rug en dat hoef ik niet te proberen want dan komt er bloed aan de lakens en we mogen maar eens in de week een schoon paar. Je moet wel een beetje wakker blijven tijdens de geseling want als je misslaat kan je een paar dagen niet zitten.

Ik zag dat zuster Magnolia zelfs de knopen uit haar gesel had gehaald. Ja, zo kan iedereen wel penitentie doen, daar hoef je geen non voor te zijn denk ik dan zo.

Vanochtend vroeg zuster Magnolia of ik zin had in een potje fistfucken maar ik versta geen Engels, dus dat kon niet. Ik stelde breien of een ander handwerkje voor, maar daar had zij dan weer geen zin in.

Ja het leven in een klooster is vaak gecompliceerder dan u - als leek -  denkt, maar nu moet ik weer even stil zijn want ik heb tenslotte niet voor niks de gelofte tot zwijgen afgelegd.