Mr. Hyde

De baas is overdag niet thuis. Dan lijd ik het leven ener ongetrouwde man. Als alle vrijgezellen doe ik dan aan actieve zelfverwaarlozing. Schema, stramien en structuur worden moeiteloos ingewisseld tegen richtingloos gemijmer en eindeloos rondzwerven door de krochten mijner woonst. Gedurende deze staat van afwezigheid heb ik wel wat handigheidjes opgepikt om te voorkomen dat ik slapend van de trap val of dat mijn vingers vastvriezen aan het vriesvak der koelkast. Verwaarlozing maakt vindingrijk. Terwijl de tijd rond mij voortraast probeer ik haar te winnen met slechts door vrijgezellen te waarderen bliksemacties waarover van tevoren uiteraard niet wordt nagedacht. Zoals vanochtend. Ik las de krant en moest poepen. Een georganiseerd mens neemt dan de krant mee naar de plee maar zulks is bij ons onmogelijk daar ons privaat slechts wordt verlicht door een peertje van drie Watt. Die mogelijkheid tot het voeden der geest verviel dus, maar de overlever in mij wist raad. Snel -  want met groeiende spanning op het rectum - een kop koffie gemaakt, deuren van kamer en plee opengezet, de televisie aangezet, afgestemd op het journaal en met een zucht neergedaald op de pot, voor wat mijn Achterhoekse schoonvader ‘een rustekakke’ zou noemen. Dat journaal moest even want er was een rampje dat ik niet wilde missen. Ik zat nog maar juist te bevallen of het nieuws maakte plaats voor Max, de omroep voor dementerende bejaarden. De uitzending ging over het koninklijk huis en wat voor leuke mensen dat toch allemaal waren en hoeveel ze van ons, het gewone volk, hielden. Daar zat ik, aan tijd en plaats gebonden, als altijd - als het over dat tuig gaat - bevangen door buiten het verstand groeiende woede en de afstandbediening buiten handbereik. Op zo’n moment zou ik best, hoe zal ik het zeggen uh...  normaal willen zijn.