Odalis

Ze is er weer, mijn kleindochter die niet zo klein meer is. Hoewel ze pas tien is (bijna elf opa), okay bijna elf, begint ze al dameskenmerken te vertonen en dat bevalt me maar niks. Het gaat me weer eens te snel allemaal. Gisteren bracht ik haar nog voor het eerst naar de kleuterschool en vandaag groeien er al tietjes aan. Aan de baas heb ik geen steun in deze. Zo gaan die dingen zegt ze, met de nuchterheid van een droogstaande alcoholist. Natuurlijk, ik ben vanwege die nuchterheid - en nog veel meer geweldige kwaliteiten die ik allemaal niet bezit - op haar gevallen en ze mag nooit dood, maar een klein beetje medeleven in dit geval, is dat nou zoveel gevraagd?

Ze is zangeres, het Odaliske. Niet beroepshalve, maar uit overtuiging. Als peuter al. Dwars door een plensbui, meegesleept in de buggy, zong ze haar zelfverzonnen versies van vrolijke kinderliedjes. Zingen is haar medicijn. Terechtgewezen zingt ze onder de douche, door snot en tranen heen. Weidiewodiewoelofjoe... tirajoemienaideskaiisbloehoehoe.

We hebben zojuist even gemeten of ze nog op mijn schoot past. We zitten op de grens maar het kan nog net.