Vriendschap heeft zijn prijs

Als iemand zich nadrukkelijk je vriend noemt moet je oppassen. Die iemand is dan van plan je een oor aan te naaien waar een ezel zich niet voor zou hoeven schamen. Dat is dus geen vriend maar een boef en hoewel je niet kieskeurig bent tel je geen boeven onder je vrienden. Omdat je bij vrienden geen kritiek hebt op wat of wie ze zijn, gaat het er dus om wat ze niet zijn en daar uitvloeiend wat ze niet doen. Zo gebruiken mijn vrienden bijvoorbeeld geen zoetjes. Dat luistert nauw bij mij. Zie ik ze één keer een zoetje nemen, dan volgt een waarschuwing. Bij herhaling wordt onverbiddelijk de vriendschap opgezegd. Dan ben ik al zo van de kook dat ik voor de grofste scheldwoorden niet terugdeins...  (“stroopwafel, honingdas, suikerbiet, zoetekauw”).

Ik heb een vriend die laatst, in een brief, tot twee keer toe ‘de liefde bedrijven‘ schreef. Bats, klabam midden in de roos mijner woordallergie. Twee weken heb ik rondgelopen met een hoofd als van een Tasmaanse duivel terwijl het snot mij uit de ogen liep. Goed, de vriend in kwestie heeft zich in het stof gebogen en herhaling uitgesloten, maar hij heeft geen idee op welk een slap koord hij danste en hoe dun het ijs is waarop hij zich nu beweegt. 

Definitieve uitsluiting en verbanning naar de hel der ex-vrienden kan men bewerkstelligen door het dragen ener afritsbare broek. Dan zijn mijn rapen pas echt gaar. Zoiets doet een vriend niet. Is er dan helemaal geen compassie meer denk ik dan, geen fijngevoel?

Whoe Peter, hoor ik u denken, ik zou best je vriend willen zijn, maar als ik dit zo lees zou dat best eens ingewikkeld kunnen worden. Is er dan wel enige manier om bij jou in het gevlei te komen? En inderdaad... dat wordt moeilijk, maar u kunt proberen een beginnetje te maken. Op aanvraag verstrek ik u graag het nummer mijner bankrekening. Kleine bedragen worden teruggestuurd.