De hondenschreeuwer

Ik werd deze morgen weer gewekt door de hondenschreeuwer. Zijn stem is luid en penetreert de diepste slaap. Vroeger schopte hij zijn honden, twee stokoude domme sukkels, maar hij schopt niet meer. Hij schreeuwt. Ik verdenk hem ervan een televisiecursus hondenfluisteren te hebben gevolgd en dat de kwintessens hem is ontgaan. Door luid te vloeken en tieren probeert hij zijn beesten een bevel te doen opvolgen; zitten vuile klootzak, zitten zeg ik toch, je hebt godverdomme stront in je oren geloof ik. Of; poepie doen, ga poepie doen en wel onmiddellijk anders gaan we weer naar huis en dan zit je ermee godverdegodver. De honden reageren - net als vroeger toen ze nog geschopt werden - bewegingloos. Ze hebben geen idee waar het over gaat, maar weten wel dat iedere reactie fataal kan zijn. Na enige tijd resultaatloos vloeken en tieren komt het moment dat de hondenschreeuwer zijn versteende beesten de straat over, de polder in moet duwen. De honden scharrelen wat en de baas schreeuwt aanwijzingen en dreigementen; daar niet... daar niet zeg ik toch klootzak, ze moesten je doodschieten en in de kadaverbak flikkeren domme lul die je bent. De honden verleieren langzaam de polder in terwijl hun trotse eigenaar naast mijn huis, onder mijn raam, blijft staan roepen. Ik wilde ook de terugweg nog beschrijven maar die gaat precies als de heenweg maar dan andersom. Daar gaan ze weer... de twee treurige Rottweilers, sukkelend rond hun schreeuwende begeleider. Ze zijn net als mishandelde kinderen. Ze weten niet beter en houden van de baas.