Als praktiserend romanticus weet ik dat geluk niet bestaat. Niet als een al maar aanhoudende beleving. Gelukmomenten zijn er wel. In al hun variaties. Door eenieder weer anders geschat. Mijn feelgood horizon is sinds vorige week aangenaam verbreed. Ik heb weer een krant. Waar de ene mens zijn geluk beleeft op de top van een berg waarop hij/zij zojuist geklommen is, zit ik aan tafel met een krant en een kopje koffie gelukkig te zijn.
Jammer alleen dat Grunberg de plaats inneemt van Remco Campert. Een poseur tegenover een verfijnd intellectueel. Campert gebruikt al zijn verstand om kaal, uitgekleed en simpel te blijven. Grunberg zet zijn gebundelde domheid in om maar slim gevonden te worden. Hij moet tijdens zijn vroegtijdig geaborteerde periode op de toneelschool gedacht hebben; ‘Acteren kan ik niet, laat ik Harry Mulish maar na gaan spelen... een beetje “net alsof doen” kan ik nog wel’. Fotootje bestuderen van Harry op een terrasje in Havanna... sigaartje erbij, glaasje ‘Cuba Libre’... net alsof het allemaal waar is. Huppetee... het typetje Grunberg is geboren.
Een aantal jaren geleden woonden de baas en ik korte tijd in een dorp in de provincie Friesland. In een hol betonnen nieuwbouwhuis, omringd door nationaal-socialistische Friezen die vonden dat wij daar niet hoorden, waren onze gelukmomenten beperkt. Op een winterse dag, het landschap was ijzig en besneeuwd en er woei een gure oostenwind, stopte een versleten volkswagenbusje voor ons doorzonraam. Er tuimelden een stuk of acht Surinaamse mannen uit. Hun huidskleur was van gepoetst ebben naar treurig grijs getransformeerd. Er zaten erg lullige kacheltjes in die busjes waar je alleen in de zomer wat aan had. Ze droegen allemaal een te krap zomerpak met een te groot overhemd en een ferm aangesnoerde stropdas. Echt prachtig. De groep deelde zich in koppeltjes waarvan er één bij ons aanbelde. Van dichtbij waren ze nog mooier. Onder hun zichtbare onderkoeling schuilde de vlam van hun doel. Ze wilden remigreren. Terug naar het thuisland want hier was het zo brr brr kouhouhoud. Uitgesproken met het volvet Surinaams accent dat we allemaal zo goed kunnen nadoen op een feestje als we genoeg gedronken hebben en toch iedereen weet dat we geen rascist zijn. Echt de beste live-voorsteling die ik ooit heb gezien. Ik doneerde met gulle hand en vroeg of ze volgend jaar weer kwamen. Allemaal lachen natuurlijk. De beloofde brief uit Suriname heb ik nooit ontvangen, maar van mij mogen die mannen alsnog een theaterprijs krijgen, net als Mulish. Ik mag dan al vroeg afscheid genomen hebben van de schrijver, als poseur staat hij hoog op mijn lijstje. Zoiets een leven lang volhouden is een enorme prestatie. Dat zie ik die Grunberg nog niet doen. Die loopt binnenkort een keer leeg. Daarna gaat hij Campert nadoen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten