De paardenfokker

Ik had een kameraad die het nodig vond om paarden te fokken. Echt zeiken met die beesten weetjewel. Dan plukte hij bijvoorbeeld een bos paardebloemen in de berm, lieppie naar de wei en als zo’n paard dan aan kwam rennen flikkerde hij de zaak op straat en liep hard weg. Ook olijven voeren vond hij mooi. Daar zijn die knollen dol op, maar ze raken er enorm van aan de schijterij en wc-papier hebben ze niet.

Ik zeg tegen hem ik zeg je moet eens ophouden met die paarden te fokken. Dat kon zich nog wel eens tegen je keren. Paarden hebben een uitstekend geheugen en kunnen best wel een partij gewelddadig worden.

Daar kon de vriend zich niets bij voorstellen. Het paard dat hem te grazen zou nemen moest nog geboren worden zeidie.

Je voelt hem al aankomen natuurlijk. Vorige week werd hij dood in bed gevonden. Op zijn ingedeukte kop de afdruk van een hoefijzer. En nog een slimme moordenaar ook, kan ik je vertellen, want bij forensisch onderzoek werden slechts wat strootjes gevonden en bleek er een zak muesli verdwenen. Verder geen spoor.

Ik zou ook niet weten wat ze moesten als ze de dader op de korrel kregen. Probeer zo’n beest maar eens in een verhoorkamertje te krijgen, of in een beklaagdenbankje. Daar denken ze dan weer niet aan.

Je raakt bevooroordeeld door zoiets hoor. Ik kan geen paard zien of ik denk ‘daar loopt de moordenaar van mijn kameraad‘ en pink dan onwillekeurig een traantje weg.